জিন্দাবাদ ভাৰতবৰ্ষ
ভাৰতবৰ্ষ
তোমাৰ প্ৰতিটো দুখত মোৰ পদুলিত
বিষাদ ফাগুনী বতাহ
চকুলো টুকি টুকি আইয়ে উপবাসে থাকে
ওৰেটো ৰাতি !
তোমাৰ প্ৰতিটো আনন্দত
সুখবোৰ যেন
আকাশত উৰি থকা কাগজৰ ৰঙীন চিলা
তোমাৰ নামতেই উদ্ যাপন কৰো আজিও
প্ৰতিটো ঋতু
বুকুত আঁকি লওঁ
-“জিন্দাবাদ ভাৰতবৰ্ষ ৷”
তোমাৰ ত্ৰিৰংগাৰ ছাঁত
নিৰাপদে থাকক বুলিয়েই
মোৰ দেশৰ প্ৰতিবিন্দু সোনফুলা মাটি
তোমাৰ জিম্মাত বিগত
বাসত্তৰটা বছৰ ৷
তোমাৰ কি অনুভৱ হয়
ভাৰতবৰ্ষ ?
তোমাৰ বাবেই যুঁজিবলৈ কাশ্মীৰ সীমান্তত নিহত মোৰ সহোদৰ ভাই
আমাৰ চকুলো শুকাই চাহাৰা হোৱাৰ পিছতো তোমাৰেই জয়জয়কাৰ দিও
তোমাৰ হেজাৰ উপেক্ষাৰ পিছতো
তোমাৰ শত্ৰুক শাওপাত দি দি
চুলি ছিঙো ওৰিটো ৰাতি ৷
এবাৰ বুকুত হাত থৈ চোৱা ভাৰতবৰ্ষ
তোমাৰ বাবেই এৰি আহিছো আমি
সোনালী সূতাৰ বাট
তোমাৰ বাবেই মৈদাম দিছো
পিতৃপুৰুষৰ বুৰঞ্জী
যাদুঘৰত মামৰে ধৰিছে হেংদান ৷
তুমি পশ্চিমৰ দেৱতাৰ সৈতে আহি
নাগপাশেৰে বান্ধিছিলা মোৰ পিতামহক
তুমি মীৰজুমলাৰ সৈতে আহি
মোৰ পদুলিতে
হেৰুৱাইছিলা বাট
তুমি ৰামসিংহৰ হাতত পত্ৰ পঠাইছিলা আপোচ অথবা যুদ্ধৰ ৷
তথাপি তোমাৰ নামত জিন্দাবাদ দিছো
তোমাৰ পতাকাক চেল্যুট দি গুলী খোৱা
হেজাৰ কনকলতা-মুকুন্দ কাকতি
তোমাৰ বিপদত
সোনৰ নাকফুলি ,ৰূপৰ কেৰু খুলি দিয়ে মোৰ আই
মনত পৰেনে ভাৰতবৰ্ষ ?
পদুলিত তোমাৰ বুটজোতাৰ শব্দত
পিতায়ে নিশ্চিন্তমনে শুব নোৱাৰে ৰাতি
বানে গৰকা মোৰ পথাৰখনলৈ চাই
অৰণ্যৰ পৰা উভটিব নোৱাৰে
ফুল ভাল পোৱা মোৰ নিষিদ্ধ ভাইটো ৷
আইৰ মুখৰ ভাষাটো হেৰায় বুলি
উচুপি উঠে
অশীতিপৰ প্ৰিয় কবি মোৰ !
তথাপি তুমি নিৰুদ্বেগ
দুহাতত চাবুক লৈ
মোচত তাও দিয়া তুমি প্ৰতিদিন ৷
তোমাৰ অট্টহাস্যত বুকু কঁপি উঠা মোৰ পোনাটিক অভয় দিওঁ-
“ভয় নকৰিবি বোপাই
এইখন আমাৰেই দেশ, ভাৰতবৰ্ষ !”
যদিও আজিকালি তোমাৰ প্ৰিয় শব্দ ৰামৰাজ্যতকৈও ইজৰাইল ৷
হৰিতকৈও প্ৰিয় হিটলাৰ !
তোমাৰ বাবে কি কৰা নাই আমি ?
আমি ভাষা বিচাৰিলো
তুমি বেয়নেটেৰে আঁকি দিলা পিতাইৰ বুকু
আমি অস্তিত্ব বিচাৰিলো
তুমি হেজাৰ সন্তানৰ কটা যোৱা শিৰ
উপহাৰ দিলা আইক
মোৰ খঙাল ভাইটোৱে স্বাধীনতাৰ কথা ক’লে
তুমি কাঢ়ি নিলা মোৰ আইৰ
দুকুৰি নিটোল বসন্ত !
শ্মশানৰ সীমা মোৰ পদুলিলৈকে বাঢ়িল !
তথাপি তোমাৰ নামত
হেজাৰ জিন্দাবাদ
কোৱা ভাৰতবৰ্ষ !
তোমাৰ বাবে আৰু কি কি কৰিব লাগিব আমি ?
ভাৰতবৰ্ষ
তোমাৰ প্ৰতিটো দুখত মোৰ পদুলিত
বিষাদ ফাগুনী বতাহ
চকুলো টুকি টুকি আইয়ে উপবাসে থাকে
ওৰেটো ৰাতি !
তোমাৰ প্ৰতিটো আনন্দত
সুখবোৰ যেন
আকাশত উৰি থকা কাগজৰ ৰঙীন চিলা
তোমাৰ নামতেই উদ্ যাপন কৰো আজিও
প্ৰতিটো ঋতু
বুকুত আঁকি লওঁ
-“জিন্দাবাদ ভাৰতবৰ্ষ ৷”
তোমাৰ ত্ৰিৰংগাৰ ছাঁত
নিৰাপদে থাকক বুলিয়েই
মোৰ দেশৰ প্ৰতিবিন্দু সোনফুলা মাটি
তোমাৰ জিম্মাত বিগত
বাসত্তৰটা বছৰ ৷
তোমাৰ কি অনুভৱ হয়
ভাৰতবৰ্ষ ?
তোমাৰ বাবেই যুঁজিবলৈ কাশ্মীৰ সীমান্তত নিহত মোৰ সহোদৰ ভাই
আমাৰ চকুলো শুকাই চাহাৰা হোৱাৰ পিছতো তোমাৰেই জয়জয়কাৰ দিও
তোমাৰ হেজাৰ উপেক্ষাৰ পিছতো
তোমাৰ শত্ৰুক শাওপাত দি দি
চুলি ছিঙো ওৰিটো ৰাতি ৷
এবাৰ বুকুত হাত থৈ চোৱা ভাৰতবৰ্ষ
তোমাৰ বাবেই এৰি আহিছো আমি
সোনালী সূতাৰ বাট
তোমাৰ বাবেই মৈদাম দিছো
পিতৃপুৰুষৰ বুৰঞ্জী
যাদুঘৰত মামৰে ধৰিছে হেংদান ৷
তুমি পশ্চিমৰ দেৱতাৰ সৈতে আহি
নাগপাশেৰে বান্ধিছিলা মোৰ পিতামহক
তুমি মীৰজুমলাৰ সৈতে আহি
মোৰ পদুলিতে
হেৰুৱাইছিলা বাট
তুমি ৰামসিংহৰ হাতত পত্ৰ পঠাইছিলা আপোচ অথবা যুদ্ধৰ ৷
তথাপি তোমাৰ নামত জিন্দাবাদ দিছো
তোমাৰ পতাকাক চেল্যুট দি গুলী খোৱা
হেজাৰ কনকলতা-মুকুন্দ কাকতি
তোমাৰ বিপদত
সোনৰ নাকফুলি ,ৰূপৰ কেৰু খুলি দিয়ে মোৰ আই
মনত পৰেনে ভাৰতবৰ্ষ ?
পদুলিত তোমাৰ বুটজোতাৰ শব্দত
পিতায়ে নিশ্চিন্তমনে শুব নোৱাৰে ৰাতি
বানে গৰকা মোৰ পথাৰখনলৈ চাই
অৰণ্যৰ পৰা উভটিব নোৱাৰে
ফুল ভাল পোৱা মোৰ নিষিদ্ধ ভাইটো ৷
আইৰ মুখৰ ভাষাটো হেৰায় বুলি
উচুপি উঠে
অশীতিপৰ প্ৰিয় কবি মোৰ !
তথাপি তুমি নিৰুদ্বেগ
দুহাতত চাবুক লৈ
মোচত তাও দিয়া তুমি প্ৰতিদিন ৷
তোমাৰ অট্টহাস্যত বুকু কঁপি উঠা মোৰ পোনাটিক অভয় দিওঁ-
“ভয় নকৰিবি বোপাই
এইখন আমাৰেই দেশ, ভাৰতবৰ্ষ !”
যদিও আজিকালি তোমাৰ প্ৰিয় শব্দ ৰামৰাজ্যতকৈও ইজৰাইল ৷
হৰিতকৈও প্ৰিয় হিটলাৰ !
তোমাৰ বাবে কি কৰা নাই আমি ?
আমি ভাষা বিচাৰিলো
তুমি বেয়নেটেৰে আঁকি দিলা পিতাইৰ বুকু
আমি অস্তিত্ব বিচাৰিলো
তুমি হেজাৰ সন্তানৰ কটা যোৱা শিৰ
উপহাৰ দিলা আইক
মোৰ খঙাল ভাইটোৱে স্বাধীনতাৰ কথা ক’লে
তুমি কাঢ়ি নিলা মোৰ আইৰ
দুকুৰি নিটোল বসন্ত !
শ্মশানৰ সীমা মোৰ পদুলিলৈকে বাঢ়িল !
তথাপি তোমাৰ নামত
হেজাৰ জিন্দাবাদ
কোৱা ভাৰতবৰ্ষ !
তোমাৰ বাবে আৰু কি কি কৰিব লাগিব আমি ?
No comments:
Post a Comment