প্ৰব্ৰজিত সম্প্ৰদায় আৰু অসমীয়া জাতীয়তাৰ প্ৰশ্ন ।

                                                ৰক্তিম শৰ্মা

 

অসমীয়া জাতিগঠন প্ৰক্ৰিয়া সম্পৰ্কত শেহতীয়া যথেষ্ট চিন্তা চৰ্চা আলোচনা হোৱা দেখা যায় যদিও সামগ্ৰিকভাবে সমগ্ৰ ইতিহাসক সমৰি এই বিষয়ত যুক্তিনিষ্ঠ আলোচনা প্ৰায় সীমিত বুলিলে কিজানি ভুল কৰা নহব। অসমীয়া জাতিগঠন প্ৰক্ৰিয়া এক জটিল বিন্যাস যিটো ভাৰতীয় অন্য জাতিৰ বা দক্ষিণ পূৰ্ব এচিয়াৰো অন্য জাতিৰ জাতিগঠন প্ৰক্ৰিয়াৰ সৈতে ঐতিহাসিকভাবেই পৃথক। জাতি সম্পৰ্কে ড০ হীৰেন গোহাই দেৱৰ এটা মন্তব্য এইক্ষেত্ৰত প্ৰণিধানযোগ্য। গোঁহাইদেৱে কৈছিল যে, ‘উত্তৰ আধুনিক চিন্তাত জাতিৰ ধাৰণাটো এটা ভাষিক নিৰ্মান বুলি ভবা হয় আৰু তাক বিনিৰ্মান কৰাৰ সকলো প্ৰচেষ্টাক মুল্যবান বুলি ভবা হয়। পুঁজিবাদৰ বিকাশত বৰঙনি দিয়া জাতিৰ ধাৰণাত কিছু সীমাবদ্ধতা তথা গুৰুতৰ ত্ৰুটি থকা সম্ভৱ। কিন্তু ইয়াৰ অৰ্থ এনে কৰা অনুচিত যে সমগ্ৰ বস্তুটোৱেই এটা বাস্তৱ ভিত্তিৰহিত কাল্পনিক প্ৰপঞ্চ।’

 

জাতি হ’ল গোষ্ঠীজ পৰিচয়ৰ পৰা উত্তৰণ হোৱা ঐতিহাসিকভাৱে সংগঠিত জনসমষ্টিৰ এক সন্মিলীত সামাজিক-ৰাজনৈতিক সত্ত্বা। অসমীয়া জাতি গঠনৰ সম্পৰ্কত আলোচনা কৰিবলৈ হ’লে  ইউৰোপীয় জাতি গঠন সম্পৰ্কত সমাজ গৱেষক ড০ ৰোচ (M. Hroch)ৰ বিশ্লেষণ প্ৰণিধানযোগ্য। ইউৰোপৰ জাতিগঠন প্ৰক্ৰিয়াৰ ওপৰত আলোচনা কৰোতে উল্লেখ কৰিছে যে, ইউৰোপৰ জাতি গঠন মূলতঃ দুটা স্তৰত সমপূৰ্ণ হৈছে। প্ৰথম আৰম্ভ হৈছিল মধ্যযুগৰ জাতি ৰাষ্ট্ৰৰ পৰা ১৮শ শতিকাৰ আধুনিক ৰাষ্ট্ৰলৈ উত্তৰণৰ সময়ত আৰু ২য়তে আগ্ৰাসনৰ বাহিৰত ৰৈ যোৱা জনগোষ্ঠীসমূহ যিসকলৰ নিজস্ব স্বকীয় সংস্কৃতি-ভাষা , আৰু ভিন্ন জনজাতীয় শাসন পদ্ধতিৰ মাজত থাকিও কোনো কাৰণত গোষ্ঠীজ পৰিচয়ৰ পৰা উত্তৰণ কৰি ৰাষ্ট্ৰ গঠনৰ পৰ্যায়লৈ বিকাশ কৰিব পৰা নাছিল আৰু যিসকলৰ কোনো শাসকীয় অভিজাত শ্ৰেণী নাছিল আৰু সেই গোষ্ঠীজ সত্ত্বাৰ পৰা এক সন্মিলীত পৰিচয়লৈ বিকাশৰ মাধ্যমেৰে। জাতি গঠন মুখ্যতঃ পাঁচধৰণৰ সম্পৰ্কৰে বিকাশ সাধন হোৱা বুলি গৱেষক সকলে মত প্ৰকাশ কৰিছে। ১) ৰাষ্ট্ৰ গঠনৰ ঐতিহাসিক-ৰাজনৈতিক ভেটিসমূহ ২) গোষ্ঠীজ শিপা ৩) উদ্যোগীকৰণ, আনুষ্ঠানিক শিক্ষা, সামাজিক যোগসুত্ৰ ইত্যাদি আধুনিকীকৰণৰ প্ৰক্ৰিয়াসমূহ ৪) জাতীয় আকাংক্ষা আৰু তাৰ সংঘাতসমূহ ৫)জাতিহিচাপে এক হবলৈ প্ৰয়োজনীয় মনষ্তাত্বিক আৰু আবেগিক প্ৰভাৱ।

 

অসমৰ ক্ষেত্ৰতো আহোম শাসকে সাত ৰাজ সামৰি এক ৰাজ কৰা, গুৰু শংকৰদেৱৰ সাংস্কৃতিক আৰু ধৰ্মীয় প্ৰভাৱত কোচ-অসমলৈকে একে ধৰণৰ সাংস্কৃতিক সমন্বয়, গোষ্ঠীজ শিপা অক্ষূন্ন ৰাখিও এক উমৈহতীয়া পৰিচয়ৰ বিকাশ সাধন কৰা, বৃটিছ উপনিবেশৰ কালত উদ্যোগীকৰণ, আনুষ্ঠানিক শিক্ষা, সামাজিক যোগসুত্ৰ ইত্যাদি আধুনিকীকৰণৰ প্ৰক্ৰিয়াসমূহ মাজেৰে প্ৰব্ৰজিত বিভিন্ন সম্প্ৰদায় অসমীয়া সত্ত্বাৰ সৈতে একীভূত হোৱা, জাতীয় সংগ্ৰাম সমূহৰ মাজেৰে নিকট সম্পৰ্কৰে, জাতিহিচাপে এক হবলৈ প্ৰয়োজনীয় মনষ্তাত্বিক আৰু আবেগিক প্ৰভাৱ আদিৰ মাজেৰে অসমীয়া জাতিৰ বিকাশ হৈছিল। 

 

একাংশ আগশাৰীৰ সমাজবিশ্লেষকৰ মতে, অসমীয়া জাতিগঠন প্ৰক্ৰিয়াটো এক পৃথক(distinct) ঐতিহাসিক প্ৰক্ৰিয়া, কাৰণ এই জাতিৰ সৃষ্টি প্ৰাকৃতিকভাবে বিকাশ হোৱা এক সত্বা নহয় বৰং ই কিছুমান ঐতিহাসিক কাৰকৰ ফল। এই ঐতিহাসিক কাৰকনো কি তাৰ উত্তৰ এটাই, সেয়া হৈছে প্ৰব্ৰজনৰ ইতিহাস। মানৱ প্ৰজাতিৰ বিকাশ আৰু বিৱৰ্তনৰ ইতিহাসেই হৈছে প্ৰব্ৰজনৰ ইতিহাস। বিশ্বৰ ভিতৰতে সৰ্বোচ্চ প্ৰব্ৰজন ক্ষেত্ৰবোৰৰ ভিতৰত  অসম অন্যতম। বিখ্যত ইতিহাসবিদ মিলছেও সেয়ে লিখিছিল এইদৰে-Assam is situated in “one of the greatest routes of migration of mankind।

 

 

অসমত আধুনিক প্ৰব্ৰজন আৰম্ভ হৈছিল আহোম অসমক ১৮২৬ চনত  বৃটিছ শাসন ব্যৱস্থাৰ সৈতে সাঙোৰাৰ পিছৰে পৰা। গোৱালপাৰাৰ ক্ষেত্ৰত ১৭৮৯ চনৰ চিৰস্থায়ী বন্দোবস্তৰ জৰিয়তে ভূমিৰ ওপৰত প্ৰত্যক্ষ খাজনা সৃষ্টিয়েই আছিল প্ৰত্যক্ষ উপনিবেশ ব্যৱস্থা স্থাপনৰ লাইখুটা । উল্লেখ্য যে, ১৯০১ চনৰ পৰাই গোৱালপাৰাৰ জমিদাৰ আৰু অনা অসমীয়া ব্যৱসায়ীসকলে নিজৰ নিজৰ বিস্তীৰ্ণ কৃষি পামত আৰু চৰ আৰু নৈপৰীয়া উৰ্বৰ অঞ্চলবোৰত সস্তীয়া শ্ৰমিক হিচাপে মৈমনসিংহৰ পৰা মুছলমান লোক আনি বহুৱাইছিল । ইয়াৰ উদ্দেশ্য আছিল ১৭৮৯ চনত বৃটিছে প্ৰৱৰ্তন কৰা চিৰস্থায়ী  বন্দোবস্তীৰ মাজেৰে বিপুল পৰিমানৰ প্ৰত্যক্ষভাবে ভূমিৰ ওপৰত খাজনা সংগ্ৰহ কৰা। তাৰ আগতে গোৱালপাৰাত প্ৰত্যক্ষভাবে ভূমি-খাজনা নাছিল। কৰ আছিল, বনকৰ, জলকৰ আদিৰ ৰূপত ।(শান্ত বৰ্মন, মেচপাৰা জমিদাৰীৰ চমু ইতিহাস, আগলতি , ১৯৯১) ।  থলুৱা লোকসকলে নতুন নতুন ঠাইত হাবি পুৰি খেতি কৰাৰ অভ্যাসৰ কাৰণে একে ঠাইতে চিৰস্থায়ীভাবে থকাৰ আগ্ৰহী নাছিল । মৈমনসিঙিয়া মুছলমান শ্ৰমিক সকলেই আছিল বিশ্বাসযোগ্য স্থায়ী ৰায়ত। ১৯২১ চনৰ লোকপিয়লত দেখুৱায় যে পূৰ্ববংগৰ পৰা সতি সন্ততিসহ ৩,৩০,০০০ মুছলমান  লোকক অসমৰ গোৱালপাৰাত স্থাপিত কৰা হয়।  ক্ৰমশ তাৰ পৰাই নগাওঁ, দৰং কামৰূপ, শিৱসাগৰ আদি জিলালৈ বিয়পি যায় । ইয়াৰ অধিকাংশই আছিল মৈমনসিংহ জিলাৰ পৰা অহা ।

 

১২০৫ খ্ৰী.ত তুৰ্কী সেনাপতি ইখতিয়াৰ উদ্দিন মহম্মদ বখতিয়াৰ খিলজীয়ে তিব্বত আক্ৰমণ কৰাৰ উদ্দেশ্যে অসম (কামৰূপ)ত প্ৰবেশ কৰে। মিনহাজুদ্দীন তবাকত্-ই-নাছিৰি নামৰ পুথিত উল্লেখ আছে যে খিলজীক বাট দেখুৱাই আনিছিল আলি মেছ নামৰ নতুনকৈ ইছলাম ধৰ্মত দীক্ষিত এজন লোকে। এই আলি মেছ মেচ জাতিৰ লোক। এই কথাই প্ৰমাণ কৰে যে ১২০৫ খ্ৰী.তে থলুৱা জনজাতীয় লোক ইছলাম ধৰ্মলৈ ধৰ্মান্তৰিত হৈছিল। নৱম শতিকাতে আৰবৰ বনিক সকলে কামৰূপৰ নাম শুনিছিল আৰু ইয়াৰ তন্ত্ৰ-মন্ত্ৰৰ কথা শুনি শিহৰিত হৈছিল। মেদিনী চৌধুৰীদেৱে লুইত বৰাক আৰু ইছলাম নামৰ গ্ৰন্থত লিখিছে-

'' তথাপি সাহস কৰি এদিন ঘিয়াছুদ্দিন আউলীয়া আহিছিল ত্ৰয়োদশ শতিকাৰ সময়েৰে ধূসৰিত এটা দিনত। আহিছিল পৰাক্ৰমী এটা তুৰ্কী বাহিনীৰ সৈতে। অথচ উভটি যোৱাৰ পথ তেৱোঁ বিচাৰি পোৱা নাছিল কোনোদিনে। তেওঁৰ দেহ অগ্ৰদূত হিচাপে বহন কৰি অনা এক বিশাল ঐতিহ্যৰ আদৰ্শ-সমস্ত ৰৈ গল কামৰূপ অসমৰ মাটিৰ মায়াত। ''

 

চুফীবাদৰ আদৰ্শ আৰু বৈষ্ণৱ আদৰ্শৰ মাজত নিকট সম্পৰ্ক। একেই ভক্তি ৰস। উমায়েদ খলিফা সকলৰ ভোগ প্ৰৱণতা আৰু জাগতিক স্পৃহাৰ প্ৰতি চুফীবাদ যিদৰে এক বিৰাট প্ৰত্যাহ্বান আছিল ঠিক সেইদৰে ভক্তিবাদ আছিল ব্ৰাহ্ম্যণ্যবাদী আধিপত্য বাদৰ বিৰুদ্ধে প্ৰত্যাহ্বান। সেয়ে আজান চাহাবৰ জিকিৰ আৰু জাৰি গীতত দেখা যায় সেই একেই সুৰ—-মোৰ মনত হীন-পৰ নাই ও আল্লা, হিন্দু কি মুছলমান একে আল্লাৰ ফৰমান, যিদৰে গুৰু শংকৰৰ ভাষাত কুক্কুৰ শৃগাল গদৰ্ভৰো আত্মাৰাম,জানিয়া সবাকো পৰি কৰিবা প্ৰণাম। আজিও শংকৰ-মাধৱ গুৰুৰ বাৰকুৰি বৰগীতৰ লগতে আজান চাহাবে ৰচনা কৰা আঠ কুৰি জিকিৰ অসমীয়া ভাষাৰ অমূল্য সম্পদ। হয়।

 

গুৰুজনাই দি যোৱা সত্ৰীয়া নৃত্যৰ সাঁজ-পোছাক আদিত ইছলামীয় শিল্প শৈলীৰ প্ৰভাৱ লক্ষ্যণীয়। আনকি ওজাপালি লগতে গায়ন-বায়নসকলৰ এক বৃহৎ সংখ্যক ইছলামধৰ্মী লোকেই আছিল। অসমৰ বিভিন্ন জনগোষ্ঠীৰ লোকাচাৰসমূহতো ইছলামৰ প্ৰভাৱ মনকৰিবলগীয়া। যেনে মাউত-ফান্দীৰ হাতী ধৰিবলৈ যোৱাৰ আগতে যি পাৰম্পৰিক লোকাচাৰ , গোৱালপাৰাৰ মেচপাৰা জমিদাৰৰ দুৰ্গাপূজাৰ বেলবোধনৰ দিনা দণ্ড(আথাশটা) হাতত লৈ দেশী মুছলমানে কৰা শোভাযাত্ৰা , আনকি সৌ সিদিনালৈকে দেশী মুছলমানৰ মাজত মনসা পূজা,বিয়াত সেন্দুৰৰ ফোঁট লোৱা, কল পুলি আদিৰে নানা লোকাচাৰ দেখিবলৈ পোৱা গৈছিল যিবোৰ কিছু পৰিমাণে এতিয়াও আছে। হাজোৰ পোৱামক্কা , গোৱালপাৰাৰ দৰগাহ , হিন্দু -মুছলমান উভয়ৰে বাবে তীৰ্থস্থান হিচাপে পৰিগণিতহৈ আহিছে। ধৰ্মীয় সহিষ্ণুতাৰ এনে বহু উদাহৰণেই আছে।

 

এই ঐতিহাসিক কাৰকবোৰেই এক উমৈহতীয়া সত্বাৰ জন্ম দিছিল যাক আমি অসমীয়াত্ব বুলিব পাৰো।  এই সত্বাটো ঐতিহাসিকভাবে ভাষিক-সাংস্কৃতিক আৰু ৰাজনৈতিক উপৰিসৌধৰে গঠিত এক সত্বা ।এই সত্বাটোৰ সৈতে জাতীয়তাবাদৰ সম্পৰ্ক এটা মুদ্ৰাৰ ইপিঠি সিপিঠি। জাতীয়তাবাদ এটা অতি জটিল বিষয় আৰু বহুতে বিভিন্ন সামাজিক-ৰাজনৈতিক-সাংস্কৃতিক পৰিঘটনাৰ মাজেৰে ইয়াক বিশ্লেষণ কৰিছে যদিও আজিকোপতি একক সংজ্ঞাৰে সংজ্ঞায়িত কৰিব পৰা নাই। অৰ্থাত এটা জাতিৰ জাতীয়তাবাদ ইয়াৰ সামাজিক-ৰাজনৈতিক আৰু সাংস্কৃতিক পৰিঘটনা , বিৱৰ্তন আদিৰ মাজেৰেহে বিশ্লেষণ কৰিব পাৰি। ঐতিহাসিক দৃষ্টিকোনেৰে জাতীয়তাবাদ এটা আদৰ্শগত আন্দোলন যাৰ লক্ষ্য হল বহিঃ আগ্ৰাসনৰ পৰা জাতিটোৰ পৰিচয় , সামাজিক একতা আৰু আত্মনিৰ্ধাৰণৰ মাজেৰে ক্ষমতা হাচিল কৰা। আনধৰণে কব লাগিলে জাতি-ৰাষ্ট্ৰ তৈয়াৰ আৰু দৃঢ়কৰণৰ ই এক অন্যতম বাকধাৰা। প্ৰকৃত জাতীয়তাবাদ সাম্ৰাজ্যবাদ-নব্য উপনিবেশবাদ বিৰোধী আৰু জাতিৰ সৰ্বসাধাৰণৰ হাতলৈ ৰাজনৈতিক অধিকাৰ কাঢ়ি অনাৰ পক্ষপাতি।

 

ইতিহাস চালেই দেখা পাওঁ কিদৰে বৃটিছৰ খাজনা বৃদ্ধিৰ বাবে থলুৱা কৃষকে ভূমি অধিকাৰ হেৰুৱাইছিল , কানিৰ নিচাত নিজৰ কৃষি ভূমি কানি মহলদাৰ বা মহাজনৰ হাতত বন্ধক থৈছিল অসমীয়াই ।  হেজাৰ হেজাৰ লোকৰ মাটি সম্পত্তি বাজেয়াপ্ত হৈছিল।  এইদৰে ছলে বলে কৌশলে ১৯৩৯ চনতেই বিপুল পৰিমাণৰ পূৰ্ববংগীয় লোকক স্থানীয় মহাজন আৰু মাৰোৱাৰী বেপাৰীয়ে অসমীয়া কৃষকৰ পৰা বাজেয়াপ্ত কৰি লোৱা মাটিত বহাইছিল ৷ অসমীয়া ভূমিগিৰি সকলেও তেনেকৈ মাটি পমুৱাক বিক্ৰী কৰি ধনবান হৈছিল ৷ ১৯৩৯-৪২ৰ ভিতৰত বৰপেটাতেই ১% মুছলমানৰ ঠাইত ৪৫% হৈছিলগৈ৷  আনকি নামনি  অসমৰ প্ৰায়ভাগ কৃষি ভূমি মাৰোৱাৰীৰ দখললৈ গৈছিল আৰু সেই পামবোৰত কৃষি শ্ৰমিক হিচাপে পমুৱা লোকক বহুৱাইছিল৷ তাৰ আগতেই চাদুল্লা চৰকাৰে মুছলীম লীগৰ ভোট বেংকৰ বাবে সেজউ বিপ্লৱৰ নামত পূৰ্ববংগীয় লোকক আনি অসমৰ দ ভূমি আদিত বহুৱাইছিল৷ এইসকল প্ৰব্ৰজনকাৰীয়ে প্ৰথমে নৈপৰীয়া অঞ্চল, চৰ-চাপৰি আদিত পাম পাতিছিল বাবে স্থানীয় অধিবাসীয়ে পমুৱা বা চৰুৱা বুলিছিল।

 

১৯৩৯-৪২ৰ ভিতৰত বৰপেটাতেই ১% মুছলমানৰ ঠাইত ৪৫% হৈছিলগৈ ৷ আনকি ১৯২৮-১৯৩৩ চনৰ ভিতৰত তীব্ৰ অৰ্থনৈতিক সংকটৰ সময়ত অসমৰ প্ৰায়ভাগ কৃষি ভূমি মাৰোৱাৰী মহাজনৰ হাতলৈ গৈছিল আৰু সেই পামবোৰত কৃষি শ্ৰমিক হিচাপে পমুৱা লোকক বহুৱাইছিল বা চৰা দামত পমুৱাক বিক্ৰী কৰিছিল ৷ অসমীয়া ভূমিগিৰি সকলেও তেনেকৈ মাটি পমুৱাক বিক্ৰী কৰি ধনবান হৈছিল ৷ আনকি সত্ৰৰ বহু মাটিও তেনেকৈয়ে অসমীয়াৰ হাতৰ পৰা গৈছিল৷ মাটিৰ ফটকা ব্যৱসায়ত জড়িত মাৰোৱাৰী আৰু অসমীয়া বিশেষকৈ বৰপেটীয়া সুদখোৰ মহাজনেও পমুৱাক মাটি বিক্ৰি কৰিছিল। আনকি সুদৰ বিনিময়ত বৰপেটাৰ হাটীৰ পুঁজিও পমুৱাক মাটি কিনিবলৈ ধাৰে দিয়া হৈছিল। (ভাৰতৰ স্বাধীনতা আন্দোলনত অসমীয়া ছাত্ৰ ভূমিকা, ৰমেশ কলিতা, পৃ ১৫৩)। তাৰ আগতেই চাদুল্লা চৰকাৰে সেজউ বিপ্লৱৰ নামত পমুৱা লোকক অসমৰ দ ভূমি আদিত বহুৱাইছিল মুছলীম লীগৰ ভোট বেংকৰ বাবে ৷ ইছলামিক সমাজবাদৰ সপোন দেখা ভাসানীৰ উদাৰবাদৰ সলনি পিছলৈ ইছলামিক স্থানৰ সপোন দেখুৱাবলৈ এচাম কট্টৰবাদীৰো জন্ম হৈছিল বা হৈ আছে৷ এই লোকসকলৰ মধ্যশ্ৰেণীয়ে সদায় অসমৰ ৰাজনীতিত নিজৰ প্ৰাসংগিতা বজাই ৰাখিবলৈ নিজৰ ৰাজনৈতিক মতাদৰ্শ সলনি কৰি অহা দেখা যায়৷ কিন্তু লক্ষ্যণীয় কথাটো হ’ল , ইমানৰ পিছতো সাধাৰণ দৰিদ্ৰ লোকসকলৰ কিন্তু অৱস্থানৰ বিশেষ সলনি হোৱা নাই৷ তেওঁলোক সদায় কূট ৰাজনীতিৰ বলি হৈ আহিছে৷

স্বাধীনতাৰ আগৰ পৰাই পূৰ্ববংগীয় মূলৰ মুছলমান সম্প্ৰদায়ৰ মাজত সাম্প্ৰদায়িক ৰাজনীতি চলিছে ৷ অসমত মুচলীম লীগৰ পৰা চাৰ চাদুল্লাৰ মুখ্যমন্ত্ৰী হৈছিল। অসমত পূৰ্ববংগীয় মুছলমানৰ ত্ৰানকৰ্তা হিচাপে নিজকে প্ৰক্ষেপ কৰা এজন আছিল মৌলানা ভাসানী। ইছলামিক সমাজবাদৰ সপোন দেখা ভাসানীৰ আন্দোলনৰ বাবেই বৃটিছে অসমৰ পৰা ইনাৰ লাইন পাৰমিট ৰদ কৰিবলৈ বাধ্য হৈছিল। বহু প্ৰগতিশীল লোকে ভাসানীক কৃষকৰ নেতা বুলি আখ্যা দিলেও ভাসানীৰ বংগীয় ইছলামিক সম্প্ৰসাৰণ অসমীয়া জাতিৰ বাবে আশাৰ প্ৰদীপ মুঠেও নাছিল। অসমৰ দৰে প্ৰান্তীয় ভূমিৰ নিৰ্যাতিত জাতিৰ অস্তিত্বৰ প্ৰশ্নত ভাৰতৰ প্ৰগতিশীল মহলৰ যি ধাৰণা সেয়া বিতৰ্কৰ উৰ্দ্ধত নহয় যিটো শেহতীয়া মিঞা-কবিতাৰ প্ৰসংগত চৰ্চিত হৈছে।

 

পূৰ্ববংগীয় মুছলমান সকলে নিজৰ মাতৃভাষা অসমীয়া বুলি লোকপিয়লত উল্লেখকৰা আৰু অসমীয়া মাধ্যমক শিক্ষাৰ মাধ্যম হিচাপে লোৱা বিষয়টো অসমৰ ইতিহাসত অতি গুৰুত্বপূৰ্ণ যদিও বৰ্তমান বহুতেই এই দিশটোক উপেক্ষা কৰা দেখা যায়। ১৯৫১ চনৰ পৰা ১৯৬১ চনৰ ভিতৰত অসমৰ জনসংখ্যা ৮ মিলিয়নৰ পৰা ১০.৬ মিলিয়ন হৈছিলগৈ। কিন্তু এই সময়খিনিৰ মাজত অসমীয়াভাষীৰ সংখ্যা বৃদ্ধি হৈছিল মাত্ৰ ৪.৬ মিলিয়নৰ পৰা ৬.৭ মিলিয়ন। ১৯৩১ চনৰ পিয়লমতে মাত্ৰ ১.৭ মিলিয়ন লোকেহে তেওঁলোকৰ মাতৃভাষা অসমীয়া বুলি দাবী কৰিছিল । ১৯৬১ৰ পৰা ১৯৭১ চনৰ ভিতৰত প্ৰথমবাৰৰ বাবে অসমীয়াভাষী সংখ্যালঘূ হৈছিল , সংখ্যাগৰিষ্ঠ হৈছিল বঙালীভাষী। ১৯৬১ চনৰ পিয়লমতে ব্ৰহ্মপুত্ৰ উপত্যাকাত বসতি কৰা মুঠ ৯১৩,০০০ জন লোকৰ ভিতৰত ৩৮%  বেংগলী, ৩৩% অসমীয়া আৰু অন্য ১৩% হিন্দীভাষী হোৱাৰ বিপৰীতে চহৰাঞ্চলত বেংগলী সকলৰ দ্বাৰা অসমীয়াৰ সংখ্যাগৰিষ্ঠতা হ্ৰাস হৈছিল। উল্লেখযোগ্য যে পূৰ্ববংগীয় মূলৰ লোকসকলে তেওঁলোকৰ মাতৃভাষা অসমীয়া বুলি উল্লেখ নকৰা হ’লে অসমত অসমীয়াভাষী তাহানিতেই  সংখ্যালঘূ হলহেতেন ।

 

পূৱ-পাকিস্থানী সকলক অসমৰ পৰা বিতাড়ন কৰি থলুৱাৰ সুৰক্ষাৰ দাবীত এক জাতীয়তাবাদী চিন্তাৰ বিকাশ ১৯৩৫ চন মানতেই হৈছিল। যিকিনহওঁক ১৯০৩ চনৰ পৰা ১৯৭১ চনৰ আগে পাছে বা অভিযোগ মতে এতিয়াও অবাধ বাংলাদেশী অুনুপ্ৰৱেশে থলুৱাৰ মাজত শংকাৰ সৃষ্টি হৈয়ে আহিছে। বিভিন্ন চৰকাৰী আমোলা , ৰাজনৈতিক দলবোৰৰ স্বাৰ্থসিদ্ধিৰ বাবে এই সমস্যাটোই ভয়ংকৰ ৰূপলৈ অসমৰ সমাজ জীৱন , জাতীয় চিন্তাক জোকাৰি থৈ গৈছে। অভিবাসী মুছলমান সকলৰ বহুতেই অসমীয়া ভাষা গ্ৰহণ কৰি ল’লে যদিও অসমৰ জাতীয় জীৱনৰ সৈতে খাপ খাব নোৱাৰা ধৰ্মীয় ৰক্ষণশীল পন্থাৰ প্ৰভাৱ, ৰাজনৈতিক দলবোৰৰ দ্বাৰা শংকাৰ প্ৰচাৰ , মাতব্বৰ তন্ত্ৰ আদি নানান কাৰণত আৰু বিশাল প্ৰব্ৰজনৰ ফলত শংকিত থলুৱা অসমীয়াই আকোৱালী লব পৰাৰ পৰিস্থিতিৰ অভাৱত অসমীয়াত্বৰ এটা প্ৰান্তত থাকি গ’ল। এই প্ৰসংগত বিশ্বৰ আগশাৰীৰ সমাজবিজ্ঞানীসকলে গৱেষণা কৰি পাইছে যে, এটা প্ৰব্ৰজিত সম্প্ৰদায় নতুন ভূখণ্ডৰ ভাষা-সংস্কৃতিৰ সৈতে একীভূত হবলৈ এশ বছৰ যথেষ্ট নহয়।

 

পূৰ্ববংগীয় মুছলমান, চাহবাগানীয়া, নেপালী বা অন্যান্য প্ৰব্ৰজিত জনসম্প্ৰদায় এইদৰে সম্পূৰ্ণকৈ অসমীয়া জাতিৰ সৈতে সংমিশ্ৰিত হব নোৱাৰিলেও এওঁলোকৰ মাজৰ পৰাই অসমৰ ভাষা আন্দোলন-অসম আন্দোলন আনকি আলফাৰ সংগ্ৰামতো অংশগ্ৰহণ কৰিছে আনকি মৃত্যুবৰণো কৰিছে। বিহাৰী, বঙালী, মাৰোৱাৰী আদি অন্য ভাৰতীয় বহিৰাগতৰ ক্ষেত্ৰত জাতীয় সংগ্ৰামত অংশগ্ৰহণ খুব কমেই দেখা যায় বা নাযায়েই। এইসকলক অসমীয়াত্বত একীভূত কৰিব নোৱাৰাটো এক ৰাজনৈতিক-সামাজিক বিফলতা বুলি কবই লাগিব। অসমৰ শ্ৰম আৰু কৃষি ক্ষেত্ৰৰ লগতে অসমীয়া ভাষা সাহিত্যলৈ অভীবাসী মুছলমানৰ অৱদান অনস্বীকাৰ্য যদিও অবাধ প্ৰব্ৰজনযে থলুৱা অসমীয়াই জাতীয় অস্তিত্বৰ প্ৰতি ভাবুকি বুলি ভাবি আহিছে সেয়াও সত্য। অসমীয়া সংজ্ঞাৰ সৈতে প্ৰব্ৰজিতসকলকো সাঙুৰি লোৱাৰ শংকাৰ বাবেই অসমৰ বিভিন্ন জনজাতিয়ে নিজৰ অস্তিত্ব ৰক্ষাৰ প্ৰশ্নত পৃথক ৰাজ্য বা স্বায়ত্বশাসিত অঞ্চল বা জনজাতিকৰণৰ মাজেৰে নিজৰ ভূমি আৰু ৰাজনৈতিক অধিকাৰ ৰক্ষা কৰাৰ কথা ভাবিছে। শেহতীয়াকৈ ৰাষ্ট্ৰীয় নাগৰিক পঞ্জী প্ৰস্তুত আৰু অসম চুক্তি মতে অসমীয়াৰ ৰক্ষা কবচৰ বাবে চিন্তা চৰ্চা উপৰোক্ত জাতীয়তাবাদী শিবিৰৰ সফলতা বুলি কব পাৰি। অভিবাসী মুছলমানসকলৰ দৰে চাহ জনজাতি সকললো অসমীয়া সত্বাত চামিল কৰাত বিফল হৈছে অসমৰ জাতীয়তাবাদী শিবিৰ। শ্ৰমৰ অধিকাৰ , অৰ্থনৈতিক বিষয়বোৰত চিন্তা নকৰা বাবে দৰিদ্ৰ চাহ জনজাতি সকলক জাতীয়তাবাদী শিবিৰে প্ৰভাৱিত কৰিব নোৱাৰিলে।

 

ভাষিক জাতীয়তাবোধৰ বাবে দেশৰ ৰাজনৈতিক সীমা মুখ্য নহয়। ৰবীন্দ্ৰ জয়ন্তী , নজৰুল জয়ন্তী আদিৰ সময়ত পশ্চিম আৰু পূৰ্ববংগৰ মাজত ৰাজনৈতিক সীমা বঙালী জাতীয়তাবোধে নোহোৱা কৰি পেলায়। আজিৰ তাৰিখতো দুই দেশৰ বঙালীসকল একলগ হোৱাৰ চিন্তা পুহি ৰাখিছে। বৰ্তমান লোকপিয়লত অসমীয়া বুলি পৰিচয় দিয়া অসমৰ পূৰ্ববংগীয় লোকসকৰ  মাজত ভৱিষ্যতে এই বঙালী ভাষিক জাতীয়তাবোধৰ বিকাশ হোৱাৰ সম্ভাৱনাও নথকা নহয়।  অৱশ্যে অসমীয়া ভাষা আজি এনে এক পৰ্যায়ত বিকাশ লাভ কৰিছে যত কোনো এক জনসম্প্ৰদায়ে নিজকে অসমীয়া নহয় বুলি কলেও অসমীয়া ভাষা ধ্বংস হোৱাৰ সম্ভাৱনা নাই । কিন্তু অসমীয়াত্বৰ ক্ষেত্ৰত যি সংখ্যাগত ৰাজনৈতিক সামাজিক বিষয় থাকিব সেয়া তাৰ দ্বাৰা ক্ষতিগ্ৰস্থ হব । শেহতীয়াকৈ অসমীয়াৰ ৰক্ষাকবচৰ ক্ষেত্ৰত অসমীয়াৰ সংজ্ঞা কি হব তাৰ ওপৰতে বহুখিনি নিৰ্ভৰ কৰিছে ভবিষ্যতৰ অসমীয়াৰ ৰাজনৈতিক সামাজিক অস্তিত্ব।

 

অসমৰ প্ৰাদেশিক কংগ্ৰেছ আছিল অসমীয়া জাতীয়তাবাদ আৰু ভাৰতীয় জাতীয়তাবাদৰ ককটেইল। স্বাধীনতা আন্দোলনৰ সময়তেই কংগ্ৰেছৰ মাজত সৃষ্টি হৈছিল পূৰ্ববংগীয় মুছলমান বিদ্বেষ। তাৰ ঐতিহাসিক কাৰণো আছিল। ১৯০৫ চনত লৰ্ড কাৰ্জনে বংগদেশৰ বিভাজনৰ দ্বাৰা  অসমক বংগৰ চট্টগ্ৰাম, ঢাকা  আৰু মৈমনসিংহ সৈতে সংযোগ কৰি ঢাকাৰ ৰাজধানী হিচাপে লৈ পূৰ্ববংগ আৰু অসম নামে এখন প্ৰদেশ গঠন কৰাৰ ফলত অসমীয়া সংখ্যালঘূ হৈছিল আৰু অসমীয়া জাতিৰ অস্তিত্বৰ প্ৰতি ভাবুকি সৃষ্টি হৈছিল। অম্বিকাগিৰি ৰায়চৌধুৰীৰ নেতৃত্বত  বংগ ভংগৰ বিৰূদ্ধে তীব্ৰ আন্দোলন গঢ়ি উঠিছিল।  

 

 

ভাৰতীয় স্বাধীনতা আন্দোলনৰ পৰাই মধ্যশ্ৰেণীৰ চেতনা দুই দিশেৰে গতি কৰা দেখা যায় । প্ৰথম, অসমীয়া মধ্যশ্ৰেণীৰ চেতনা হিন্দু উদাৰ আধ্যাত্মিকতাৰ চেতনাৰ মাজেৰে সৰ্বাভাৰতীয় জাতীয়তাবাদৰ সৈতে একাত্ম অনুভৱ কৰে। গতিকেই অতি সহজেই এওঁসকলৰ মাজত হিন্দুত্ববাদে ক্ৰিয়া কৰিবলৈ সক্ষম হয়। সদৌ অসম ছাত্ৰ সন্থা, অসম গণ পৰিষদ আদিৰ মাজত এনে এক বাকধাৰা লক্ষ্যণীয়।সকলোতকৈ গুৰুত্বপূৰ্ণ দিশটো হল এই মধ্যশ্ৰেণীৰ নেতৃত্বত অসমৰ খিলঞ্জীয়া জনজাতিসকলে কেতিয়াও নিৰাপদ অনুভৱ কৰা নাই। অসমৰ জনসাধাৰণো ৰাজনৈতিক প্ৰভাৱপুষ্ট মধ্যশ্ৰেণীৰ দ্বাৰা প্ৰভাৱিত যদিও বিগত কেইবাদশক ধৰি চলা বিভিন্ন জাতীয় আন্দোলনে অসমৰ জনসাধাৰণক ৰাজনৈতিক প্ৰতিষ্ঠান বিৰোধী ধাৰা এটাৰ মাজতো প্ৰভাৱিত কৰি ৰাখিছে। অসমৰ থলুৱা জনসাধাৰণ ধৰ্মীয়ভাবে উদাৰ, হিন্দু ৰক্ষণশীলতাৰ পৰা বহু পৰিমানে মুক্ত আৰু জাতীয় অস্তিত্বৰ প্ৰতি শংকিত।

 

 দ্বিতীয়তে,  অন্য শ্ৰেণীটোৱে প্ৰগতিশীল আৰু ধৰ্মনিৰপেক্ষ ভাৱধাৰাৰে জাতীয়তাবাদ প্ৰতিষ্ঠাৰ চেতনাৰে আগবাঢ়ে , উদাহৰণস্বৰূপে অসম ছাত্ৰ সন্মিলনে দীৰ্ঘকাল এই লাইনটো বহন কৰি আহিছিল। অৱশ্যে ভাৰত ইউনিয়নৰ সৈতে অসমৰ সংযোগ আৰু তাৰ ফলশ্ৰুতিত যি জাতীয় সংগ্ৰামৰ বাকধাৰা তাৰ সৈতে ইয়াৰ সম্পৰ্ক ক্ষীণ। আহোম সভা, ট্ৰাইবেল এণ্ড ৰেচেচ ফেডাৰেচন আদিয়ে আন এক জাতীয়তাবাদী ভাবধাৰাৰে গতি কৰা দেখা যায় যিটোৰ সৈতে বৰ্তমানৰ কৃষক মুক্তি সংগ্ৰাম সমিতিৰ বাকধাৰাৰ মাজত লক্ষ্য কৰিব পাৰি।   

 

 

 উল্লেখযোগ্য যে স্বাধীনতা লাভৰ আগতেই পূৰ্ববংগীয় মূলৰ মুছলমানৰ মাজতো এক মধ্যশ্ৰেণীৰ আৱিৰ্ভাৱ হৈছিল। এই মধ্যশ্ৰেণীৰ মাজত ইছলামিক সমাজবাদৰ সপোন দেখা ভাসানীৰ উদাৰবাদৰ সলনি পিছলৈ ইছলামিক স্থানৰ সপোন দেখুৱাবলৈ এচাম কট্টৰবাদীৰো জন্ম হৈছিল৷  এই মধ্যশ্ৰেণীৰ স্থিতিও সদায় আমোদজনক। এওঁলোকৰ এচাম কট্টৰপন্থী ইছলাম , এচাম প্ৰগতিশীল আৰু আনচাম উদাৰবাদী।  এই লোকসকলৰ মধ্যশ্ৰেণীয়ে সদায় অসমৰ ৰাজনীতিত নিজৰ প্ৰাসংগিতা বজাই ৰাখিবলৈ নিজৰ ৰাজনৈতিক মতাদৰ্শ সলনি কৰি অহা দেখা যায়৷ এই ক্ষমতাসৰ্বস্ব ৰাজনীতিয়ে সদায় ইছলামিক ব্ৰাদাৰহুদৰ এক কাল্পনিক জখলা তৈয়াৰ কৰে। মুছলীম লীগৰ সময়ৰ পৰাই দেখা যায় যে সময়ে সময়ে  অসমীয়া থলুৱা একাংশ মুছলমানেও এই ইছলামিক ব্ৰাদাৰহুদৰ চেতনাৰে ক্ষমতা লাভৰ জখলাত হাত উজান দিয়ে। পূৰ্ববংগীয় সাধাৰণ মুছলমান জনসাধাৰণ ধৰ্মীয়ভাবে অতি ৰক্ষণশীল, শিক্ষাৰ ক্ষেত্ৰত পিছপৰা, অৰ্থনৈতিক দিশত দুৰ্বল আৰু বিদেশী বিতাড়ন বা নিৰ্যাতনৰ দ্বাৰা শংকিত। এওঁলোক স্বাভাৱিকতেই স্থিতাৱস্থাবাদী ৰাজনীতিত বিশ্বাসী।

 

অসমত অনুপ্ৰবেশৰ সমস্যা সম্পূৰ্ণ শেষ নহলেও ইয়াক নিয়ন্ত্ৰণ কৰিব পৰা যায়। তাৰোপৰি বিদেশী অনুপ্ৰবেশ সম্পৰ্কত ৰাজনৈতিক প্ৰপাগাণ্ডা মূলক কথাবোৰ পৰিহাৰ কৰিব নোৱাৰিলে ই সমাজখনক ধৰ্মীয়-সাম্প্ৰদায়িক মেৰু বিভাজন ঘটোৱাৰ দিশে আগবাঢ়িব। বিদেশী অনুপ্ৰবেশৰ ক্ষেত্ৰত ৰাজনৈতিক উদ্দেশ্যেৰে ইচলাম-ফবিয়া সৃষ্টিত সফল হৈছে কিছুমান শক্তি। কিন্তু বাংলাদেশৰ লোকপিয়লৰ সৈতে অসমৰ লোকপিয়ল ৰিজাই চালে বুজিব পাৰি যে, ভিত্তি বৰ্ষৰ পিছত যি পৰিমাণে পূৰ্ববংগীয় মুছলমানৰ অনুপ্ৰবেশ হৈছে বুলি কোৱা হয় সেয়া প্ৰকৃততে ৰাজনৈতিক অভিসন্ধিযুক্ত। আনকি বিভিন্ন গৱেষণা পত্ৰইও প্ৰমাণ কৰিছে যে বাংলাদেশৰ পৰা হিন্দু অনুপ্ৰবেশৰ পৰিমানহে বহু বেছি।

 

বিগত সময়ত দেখা গৈছে পূৰ্ববংগীয় মুছলমান লোক বিদেশী সন্দেহত বেচৰকাৰী লোকৰ হাতত নিৰ্যাতিত হৈছে৷ আনহাতে হিন্দু- মুছলমান উভয় সম্প্ৰদায়ৰ লোক বিদেশী সংক্ৰান্তত হাৰাশাস্তি হৈছে স্বয়ং চৰকাৰী লোকৰ দ্বাৰাই ৷ বিভিন্ন চৰকাৰী-বেচৰকাৰী ৰাজনৈতিক প্ৰচাৰৰ ফলত সংখ্যাগুৰুৰ মাজত এনে এক ধাৰণাৰ বিকাশ হৈছিল যে পূৰ্ববংগীয় মুছলমান মানেই বিদেশী৷ আমোদজনকভাবে যিসকল শিক্ষিত-আঢ্যবন্ত পূৰ্ববংগীয় মূলৰ লোকে অসমীয়া জাতীয় মূলসুতিৰ সৈতে নিজকে একাত্ম কৰিব পাৰিছে , বেশ-ভুষা-ভাষা আৰু সামাজিক দিশত অসমীয়া জাতীয়তাৰ সৈতে অভিন্ন তেওঁলোকক অসমীয়া সমাজে আদৰি লোৱা দেখা যায়। আনহাতে অশিক্ষিত, অৰ্থনৈতিকভাবে পিছপৰা, বেশ-ভুষা আদিত কট্টৰপন্থী মুছলমান , ঘৰুৱা আৰু সামাজিকভাবে নিজৰ পূৰ্ববংগীয় মূলৰ দোৱান আৰু বাংলা ব্যৱহাৰ কৰে সেইসকল লোকক অসমীয়া সমাজে সদায় সন্দেহৰ দৃষ্টিৰে চাই আহিছে। বিগত লোকপিয়লত পূৰ্ববংগীয় মূলৰ লোকসকলৰ দীৰ্ঘদিনীয়া ক্ষোভ-আবেগক উদ্দেশ্যপূৰ্ণভাবে ব্যৱহাৰ কৰি নিজৰ মাতৃভাষা বাংলা লেখাৰ বাবে একাংশ সংখ্যালঘূ নেতাৰ উচটনিৰ লগতে শেহতীয়া মিঞা-কবিতাৰ জৰিয়তে যি নিৰ্যাতিত ইচলামিক পৰিচয়ৰ ৰাজনীতিক তুলি ধৰা হৈছে সেইবোৰে এক অন্য চেতনাৰ উমান দিয়ে। অৱ্শ্যে গৰিষ্ঠসংখ্যকেই এই আহ্বানক নাকচ কৰা দেখা গৈছে। আমোদজনকভাবে পূৰ্ববংগীয় মূলৰ নেতৃত্বত থকা একাংশই সদায় এইসকল লোককলৈ ক্ষমতাৰ ৰাজনীতি কৰি থকা দেখা গ’ল। এইসকল নেতৃত্বই সভাই মেল মিটিঙে সামাজিক ভাবে বাংলা ভাষাৰ ব্যৱহাৰ কৰি , ধৰ্মীয় কট্টৰবাদক প্ৰশ্ৰয়, উচটনি আদিৰ মাজেৰে এইসকল লোকক অসমীয়া জাতীয় মূলসুতিৰ পৰা আঁতৰত অৱস্থান কৰোৱাৰ মানসিকতা দেখা যায়। অৱশ্যে অসমৰ প্ৰায় সকলো জনগোষ্ঠীয় দল-সংগঠনে একেই পুনৰুত্থানবাদৰ কৌশলেৰে ৰাজনীতি কৰি আহিছে। ইয়াৰবাবে অসমৰ জাতীয় নেতৃত্বত থকা মধ্যশ্ৰেণীৰ মানসিকতাকেই দোষী কৰা হয়।

 

ভাৰতৰ সকলো ঠাইতে সাম্প্ৰদায়িক ৰাজনীতিৰ উত্থানৰ কাৰণ একে নহয়। অসমত শেহতীয়া সাম্প্ৰদায়িক ৰাজনীতিৰ উত্থানৰ অন্যতম মুখ্য কাৰণ প্ৰব্ৰজিতসকলৰ সংখ্যবৃদ্ধিত  খিলঞ্জীয়া জনসম্প্ৰদায়ৰ মাজত স়ষ্টি হোৱা অস্তিত্বৰ শংকা। খিলঞ্জীয়াৰ মাজত থকা শংকাৰ বাবেই অসমৰ জাতীয়তাবাদী শিবিৰক ৰাষ্ট্ৰবাদী সাম্প্ৰদায়িক শক্তিয়ে প্ৰভাৱিত কৰাৰ সুযোগ পাইছে। বিশেষকৈ পূৰ্ববংগীয় মুছলমানৰ জনসংখ্যা বৃদ্ধিৰ উচ্চ হাৰে এই শংকা আৰু তীব্ৰতৰ কৰি তুলিছে। অসমত পূৰ্ববংগীয় মূলৰ চৰ-চাপৰিত মুঠ উৰ্বৰতাৰ হাৰ ৫.৬% আনহাতে খিলঞ্জীয়া জনগোষ্ঠীবোৰৰ ২.২%  বা তাতকৈ কম।পূৰ্ববংগীয় মূলৰ চৰ-চাপৰিৰ সম্প্ৰদায়ৰ এই উৰ্বৰতাৰ হাৰ ভাৰতৰ মুঠ উৰ্বৰতাৰ হাৰতকৈ বহুগুণে বেছি। ৰাজনীতি যিহেতু সংখ্যাৰ খেল আৰু জাতীয় অস্তিত্বৰ প্ৰশ্নটোও সংখ্যাৰ ৰাজনীতিৰ ওপৰতেই নিৰ্ভৰ কৰে, সেয়ে অদূৰ ভৱিষ্যতে অসমত খিলঞ্জীয়া লোকৰ ৰাজনৈতিক অধিকাৰ লুপ্ত হব বুলি ভবা শংকা অমূলক নহয়। খিলঞ্জীয়া লোকৰ ৰাজনৈতিক সুৰক্ষাৰ প্ৰশ্নটোও সেয়ে শেহতীয়াকৈ চৰ্চিত হৈছে।

 

 সামৰণিত এটা কথা কব পাৰি যে, থলুৱা অসমীয়াৰ ৰাজনৈতিক অধিকাৰ সংৰক্ষণৰ মুখ্যচৰ্তৰ মাজেৰে আৰু পূৰ্ববংগীয় মূলৰ লোকসকলক অসমীয়া জাতীয় মূলসুতিৰ সৈতে চামিল কৰি তেওঁলোকক বিশ্বাসতলৈ ধৰ্মীয় সাম্প্ৰদায়িকতাৰ বিৰূদ্ধে এক জাগৰণৰ সৃষ্টি কৰিব নোৱাৰিলে আৰু অসমৰ জনগণৰ সন্মিলীত ভাষিক-সাংস্কৃতিক আৰু ৰাজনৈতিক-অৰ্থনৈতিক অধিকাৰৰ বাবে তেওঁলোকক ঐক্যবদ্ধ সংগ্ৰামৰ অংশীদাৰ কৰিব নোৱাৰিলে অদূৰ ভৱিষ্যতে অসমত অসমীয়াৰ অস্তিত্ব ৰক্ষা সম্ভৱ নহব। তাৰোপৰি ক্ষিপ্ৰতাৰে অবৈধ অনুপ্ৰবেশকাৰীক চিনাক্ত কৰি বহিস্কাৰ কৰা প্ৰক্ৰিয়াৰ সমান্তৰালকৈ পূৰ্ববংগীয় মূলৰ বিশেষকৈ চৰাঞ্চলৰ লোকক উন্নয়ন, জন্মনিয়ন্ত্ৰণ আৰু আধুনিক শিক্ষাৰ মাজেৰে আগবঢ়াই আনিব পাৰিলে জনগাঠনিগত সমস্যা বহুপৰিমাণে লাঘৱ হব বুলি আশা কৰিব পাৰি।

 

“অসমীয়া কোন”-এয়া এক শেহতীয়া চৰ্চাৰ বিষয়।অসম চুক্তিৰ ৬নং দফাৰ বাবে ৰাইজৰ মতামত বিচাৰোতে আমাৰ ফালৰ পৰা প্ৰকাশ কৰা হৈছিল এইদৰে,- ১) উপনিবেশিকৰণৰ আগত (আহোম-অসমৰ ক্ষেত্ৰত ১৮২৬ আৰু কোচ-অসম বা গোৱালপাৰাৰ ক্ষেত্ৰত ১৭৯০ চনৰ আগত) অসম নামৰ ঐতিহাসিক আৰু ৰাজনৈতিক ভূখণ্ডত নিৰৱচ্ছিন্নভাৱে বসবাস কৰি সামাজিক-সাংস্কৃতিক একীভৱনৰ মাজেৰে বা নিজস্ব গোষ্ঠীজ পৰিয়চত থাকিও জাতীয় আশা-আকাংক্ষাৰে এক উমৈহতীয়া এতিহাসিক সত্বাক বহন কৰা খিলঞ্জীয়া জনসমষ্টি  ২) উপনিবেশিকৰণৰ পিছৰ চোৱাত মূলৰ পৰা ছিন্নহৈ প্ৰব্ৰজিতহৈ অসমত স্থায়ীভাবে বসবাস কৰি অসমীয়া ভাষা গ্ৰহন কৰি শ্ৰম আৰু উতপাদনৰ মাজেৰে অসমীয়াৰ জাতীয় আশা আকাংক্ষাৰ সৈতে সংপৃক্তহোৱা সকলো অসমীয়া ; যাৰ অন্য কোনে পৃথক গৃহভূমি নাই , যিসকলে অসমীয়া ভাষা সংস্কৃতিক আকোৱালী লৈ উমৈহতীয়া সত্বাটোত বিলীন হৈছে।

 

আনহাতে উপনিবেশিকৰণৰ পিচত প্ৰব্ৰজিত হোৱা যিসকলৰ মাতৃভাষা অসমীয়া নহয় আৰু যিসকলে কেৱল লাভ আৰু জীৱিকাৰ বাবে অসমত বসবাস কৰি নিজৰ মুলৰ সৈতে সম্পৰ্ক ৰাখি চলে , যাৰ চেতনাত অসমৰ জাতীয় আশা আকাংক্ষাৰ সৈতে কোনো সম্পৰ্ক নাই তেওঁলোক অসমীয়া নহয়।

 

দীৰ্ঘকালজুৰি অতিকেন্দ্ৰিক ৰাষ্ট্ৰৰ অৱদমন, সাম্ৰাজ্যবাদী শক্তিৰ আগ্ৰাসন আৰু অনিয়ন্ত্ৰিত বিদেশী অনুপ্ৰবেশেৰে অসমীয়া এক আহত জাতি (Wounded Nation)। অসমীয়াই নিজৰ ৰাজনৈতিক অস্তিত্ব ৰক্ষা কৰি বিশ্বৰ নিৰ্যাতিত সৰ্বহাৰাৰ সৈতেও আগবাঢ়ি যাব লাগিব সচেতন ভাবে। জাতীয় আত্মমিয়ন্ত্ৰণৰ অধিকাৰ আৰু জাতীয় অস্তিত্ব ৰক্ষাৰ সমান্তৰালকৈ বিশ্বসাম্ৰাজ্যবাদৰ বিৰূদ্ধেও সচেতনভাৱে খোজ দিয়াৰ মাধ্যমেৰে এক প্ৰগতিশীল জাতীয়তাবাদ নিৰ্মানৰ প্ৰয়োজন সময়ৰ দাবী। প্ৰান্তীয় জাতিবোৰৰ জাতীয়তাবাদৰ প্ৰশ্নক যিহেতু উপেক্ষা কৰি নোৱাৰি সেয়ে এইক্ষেত্ৰত সঠিক কৰ্মসুচীলৈ অসমৰ প্ৰগতিশীল সমাজ আগবাঢ়ি অহা নিতান্তই প্ৰয়োজন।

 

 

সমাপ্ত*****************