যত যি লাফৰা এই পাঠক বাবাৰ বাবে ! ভাত খাওঁতে হেনো পানী খোৱা নিষেধ ৷ গতিকে পানী খাওঁতে খাওঁতে ৰাতি দোভাগ হয়গৈ ৷

সিদিনাখনো পানী দুগিলাচমান সৰহকৈ খাই বিচনাত পৰিছিলো ৷ মাজৰাতি লাগিল নহয় সৰু পানী চোৱাৰ লেঠা ৷ ৰাতি আকৌ শব্দ হৈ শ্ৰীমতীৰ টোপনি ভাঙিলে পিছদিনা হনুমান চালিছা পঢ়াই দিব বুলিও ভয় ! সেয়ে সন্তৰ্পনে পিছফালৰ দুৱাৰখন খুলিলো ৷ এটাটছ বাথৰুম নাই যদিও ৰাতিৰ কামফেৰা সেইফালেদি মনে মনে কৰি দিব পাৰি ৷

দুৱাৰখন খুলিছোহে ! কৃষ্ণ !!! এয়া কি ? গা মুৰ ভয়তে শিৰশিৰাই গ’ল ! সমূখত স্বয়ং গোমানৱ ! মানে মুৰটো গৰুৰ গাটো মানুহৰ !

-হেৰা ভাই আশ্ৰয় বিচাৰি আহিলো ৷ গোমানৱে গৰগৰাই ক’লে ৷ মাতটো হেম্বেলনিৰ দৰে লাগিল !

মোৰ ইতিমধ্যেই সৰু পানী বৰসুঁতিহৈ ভূমি অভিমুখে গতি কৰিছে ৷ মুখেৰে মাত উলিয়াব পৰা নাই ৷ বহু কষ্ট কৰি কঁপি কঁপি সেৱা কৰি সুধিলো,

-দৌতা , কিয় আশ্ৰয় লাগে এই নিঃকিনৰ গৃহত ? কিবা দোষ কৰিলো ?

-নাই নাই ভাই ৷ তুমি একো দোষ কৰা নাই ৷ মোক অলপ জিৰাব দিয়া প্লীজ ।

এইবুলি গৰগৰকৈ কৈ চিধাই ভিতৰ সোমাল ৷ লক্ষ্য কৰিলো ঠেং দুখন সাইলাখ আমাৰ গোহালিৰ কজলাটোৰ দৰে !

ভিতৰ সোমায়েই আৰাম চেয়াৰখনত বহি ল’লে গোমানবে ৷
-মই বৰ ক্লান্ত ৷ য’তে যাওঁ তাতেই হয় ধূপৰ ধোৱা , মন্দিৰৰ টিলিঙা , নহয়তো জৱাই কৰিবলৈ ধাৰ দি থোৱা দা বা ৰাজহুৱা গোমাংস ভোজনৰ আয়োজন , মোৰ এলাৰ্জী হৈ গৈছে ৷ উশাহ লব পৰা নাই ৷ ভাৰস্তৰ ৰাজনীতিত মোৰ অৱস্থা কাহিল ৷ কিবা এটা কৰা ভাই ৷

এইবাৰ মোৰ গাত হুচ আহিল ৷ সাহ পাই চকীখন টানিলৈ গোমানৱৰ কাষত বহি চাদা একখোলা মাৰিবলৈ ল’লো ৷

-একখোলা মোকো দিবা ৷
গোমানৱে হাতখন আগবঢ়াই দিলে ৷

যি আছে আছে আজি মহাভাৰতেই একঅধ্যায় পঢ়ো বুলি ঋষ্যশৃংগ মুনিৰ অধ্যায়টো উলিয়াই ল’লো ৷ গোমানৱে চকু মুদি শুনিছে !

মহাভাৰতৰ কথা
অমৃত সমান
কাশীৰাম দাস কহে
শুনা পুন্যৱান ৷