-নৰকপুত্ৰ-

তস্মিন বসতি দুষ্টাত্মা !

দুষ্টাত্মাৰ দেশ হেনো

মোৰ দেশ

মোৰ দেশৰ মানুহ ঠগ-পিণ্ডাৰী

জাতত দানৱ !

সিহঁত ভৰতৰ পুত্ৰ

গাত দেৱতাৰ অবৈধ তেজৰ বাহাদুৰী

ধৰ্মাৱতাৰ !

আমি দানৱ

গাত শ্ৰমৰ গোন্ধ আৰু

ভাগ্যত ?

মোৰ উপৰিপুৰুষদানৱৰ তেজৰওপৰত

মহাভাৰতৰ জয়যাত্ৰা

প্ৰতিবাৰ মাথো ত্যাগ

বিনিময়ত ঘৃণা

উপৰিপুৰুষৰ সমাধিত খোদিত হয়

প্ৰতাৰণাৰ সমস্ত শিলালিপি৷

আমিকোন ?

কি পৰিচয় আমাৰ ?

আমি মহান মহাভাৰতৰ মহাশূদ্ৰ

সিহঁতৰ তুলনাত আমি হেনো ক্ষূদ্ৰ

আমি অমানুহ

আমি পিন্ডাৰ

আমি নৰখাদক

সিহঁত ভৰতৰ সন্তান

দেৱতাৰ তেজ

ঐশ্বৰীক সত্ত্বা

ধৰ্মাৱতাৰ সিহঁতৰ খিতাপ৷

সিহঁতে মন গ’লেই অনায়াসে

দখল কৰিব পাৰে আমাৰ ভূমি

মন গ’লেই আমাৰ জীয়ৰী-বোৱাৰীৰ গৰ্ভত

সিঁচি দিব পাৰে সিহঁতৰ ঐশ্বৰীক বীৰ্য

মন গ’লেই সিহঁতৰ ঈশ্বৰৰ সন্তুষ্টিৰ বাবে বলিশালত তুলি দিব পাৰে

আমাৰ ফুলকুমলীয়া সন্তান !

নাই , আমাক দৰকাৰ নাই দিল্লীৰ দৰবাৰ

হিৰীম্বাকো প্ৰয়োজন নাছিল হস্তিনাপুৰ

মাথো অকনমান সন্মান আৰু সমমৰ্যাদা !

তাতো সিহঁতৰ প্ৰশ্ন

“দানৱক কিহৰ সন্মান ?

চুলিত ধৰি উলিয়াইদে দানৱী হিড়ীম্বাক৷  "

বহু যুগ পাৰ হ’ল

মহীৰংগৰ পৰা কুমাৰভাষ্কৰবৰ্মনলৈ৷

আমাৰ উচ্চশিৰ

আমি হিমালয়ৰ প্ৰহৰী

আমি পূৱৰ সন্তান

পূৰ্বদিশে আমাৰ সোনালী সুতাৰে লেখা গদ্য৷

কি দৰকাৰ আমাৰ

ভাৰতীয় দেৱতাৰ ভোগ

প্ৰাগঐতিহাসিক লাঞ্ছনা গঞ্জনাৰ ?

সোনৰ জখলাৰে নামি অাহিল সূৰ্য

আমাৰ দেশ অসম

আমি অসমীয়া৷

আমি গৌৰৱেৰে হেংদানত শান দিওঁ

শৰাইঘাটত কচুকটা দিওঁ পশ্চিমৰ দেৱতাক৷

ছেগ বুজি সিহঁত আকৌ আহে

পথালি ফোট লগাই মেজিক দেখুৱায়৷

আৰু লগাই দিয়ে ধৰ্মৰ যুঁজ৷

সিহঁতে লুটিলৈ যায় হিড়ীম্বাক

গোপনে হত্যা কৰে ভগদত্তক৷

আমি বুৰ্বকৰ দৰে চিঞৰো

জয় পশ্চিমৰ দেৱতাৰ জয়৷

উপৰি পুৰুষৰ সমাধিত ভৰি থৈ

সিহঁতে কাৰেংঘৰত উঠে

আৰু চিঞৰি কয়

হিন্দু হিন্দু ভাই ভাই

পশ্চিমৰ দেৱতাই মুখ ভেঙুচাই হাঁহে

লাচিতে ইছমাইল ছিদ্দিকীৰ হাতত ধৰি আত্মহত্যা কৰে লুইতত৷

বহুদিন আগতে

কোকৰাঝাৰৰ দেৱালতো সিহঁতেই জানো লেখা নাছিল ?

“বড়ো-বাঙালী ভাই ভাই

অসমীয়াৰ ৰক্ত চাই৷”

আজিও সেই একেই সুৰএকেই গুঞ্জন

“হিন্দু হিন্দু ভাই ভাই

ভৰত ৰাজাৰ দখল চাই৷”